Zmiana Perspektywy

Rodzice - najbliższa rodzina

Pierwsze osoby, z którymi mamy kontakt w dzieciństwie to właśnie rodzice. Oczywiście, są też babcie i dziadkowie, ale spędzają z nami o wiele mniej czasu. Rodzice powinni być pierwszym wzorem do naśladowania dla swojego dziecka, pierwszym przewodnikiem po życiu. 

Wychowanie

Zapracowani rodzice, którzy poświęcają dziecku minimalną uwagę, wolą twierdzić, że to szkoła odpowiada za wychowanie ich latorośli. Uważam jednak, że podstawą wychowania, tak jak i życia w okresie szkolnym jest DOM. Wychowawca szkolny może co najwyżej dawać uwagi rodzicom lub zgłaszać nieprawidłowości w rodzinie wyższym instancjom, ponieważ przebywa z dzieckiem o wiele mniej czasu niż rodzic, mniejszy ma zatem stopień oddziaływania.

Powielanie wzorców

W pewnym momencie życia, każdy z nas zauważy, że w jakimś stopniu jest podobny do któregoś z rodziców bądź obojga. Lepiej więc, gdy przejmujemy pozytywne cechy, gdy opinia "Wiesz jak ty jesteś podobny do ojca...?" jest dla nas powodem do dumy - życzę tego każdemu. 

Wiadomo jednak, że nie zawsze jest tak różowo i wieeelu młodych ludzi ma problemy ze znalezieniem wzorców życia, bo te wyniesione z domu za wiele nie dadzą. Przykro patrzeć na osobę, w której widzimy potencjał w jakiejś dziedzinie, który może pozostać niewykorzystany, bo nikt w rodzinie, otoczeniu tej osoby nie zwróci na niego uwagi.

Z tym wątkiem bardzo kojarzy mi się utwór "Granica" Zofii Nałkowskiej, którego problematyka poruszała między innymi temat przejmowania cech rodziców (i że jest to proces zupełnie bezwiedny - ulegniemy nawet jeśli kiedyś świadomie nie chcieliśmy podążać drogą poprzedniego pokolenia).

Władza nad dzieckiem

Na początku dotyczy sfery psychicznej - jesteśmy w pełni zależni od rodziców, potrzebujemy mieć oparcie i zrozumienie w najbliższych.

Kiedy zacznie się nastoletni okres buntu pozostaje władza prawna - do 13 r.ż. nie wolno nam nic, co nieco od 16, ale dopiero po odbiorze dowodu możemy nie pytać rodziców o zdanie przy różnych przedsięwzięciach.

Pomimo dorosłości (nie - dojrzałości ;D), zwykle do końca studiów pozostaje nam jeszcze jedna lub dwie możliwe zależności. Podczas kłótni objawiają się sentencjami "Póki tu mieszkasz to ja decyduję!" lub "Dopóki opłacam ci studia to masz mnie słuchać!". Osobiście - te "przyjemności" mnie dopiero czekają.

Wspomnienia i skojarzenia

Mam wiele skojarzeń, nawet nie z rodzicami, ale ogólnie odnoszą się do osób starszych ode mnie.
Np.: nie planuję zdawać prawa jazdy, bo od zawsze miałam poczucie, że to coś zarezerwowanego raczej dla starszych (co z tego że już bym mogła? xD); tak samo makijaż - no wiem że dla wielu, a raczej większości dziewcząt w wielu licealno-studyjnym jest to zupełnie normalne zajęcie, a ja pierwszy raz dotknęłam kosmetyków z własnej woli z pół roku temu. Nie chodzi o to, że i tym razem czuję się za młoda, ale nie uważam po prostu aby było mi to tak potrzebne. (Poza tym, jestem za leniwa żeby marnować na to codziennie pół godziny. xD ) W dodatku jak patrzę w lustrze na siebie z makijażem, to coraz bardziej widzę tylko swoją mamę.

No właśnie, Mama. Mama przez duże M bo bardzo odcisnęła swoje piętno na moim życiu i charakterze i postępowaniu i wystroju pokoju i jadłospisie...[wymieńcie cokolwiek - zdołam dopasować] niestety bardzo rzadko pozytywnie.

Tata z kolei jest od zawsze moim ideałem, moim przewodnikiem. I jestem dumna kiedy słyszę, że jestem do niego podobna - zarówno zewnętrznie jak i z charakteru. Jedno mnie smuci kiedy o nim myślę - szkoda mi go, że się ożenił z taką kobietą, mam na myśli, że zasługiwał by na o wiele lepszą.

Jak wyglądają Wasze rodziny? Macie ochotę anonimowo trochę wyżyć się na rodzicach i opisać wszystko czego w nich nie znosicie?  A może jesteście zadowoleni i życzycie żeby każdy miał takie szczęście? 

Chętnie posłucham :)
Perspektywa oceniająca